Aan het begin van het interbellum, in 1922, werd mijn opa geboren in Vlissingen. Hij is ooit een jong ventje geweest. Hij heeft verteld dat hij vroeger vaak op het strand speelde. Hij groeide op zonder televisie, het nieuws las je in de krant of hoorde je van anderen. Vandaag wordt hij negentig. In het kort schrijf ik over hem.
Mijn opa en oma waren op al mijn verjaardagen, ik heb vaak bij ze gelogeerd en ook later zag ik ze regelmatig. Mijn opa is altijd een inspiratie geweest. Hij is lief en begrijpend en altijd geïnteresseerd. Ik snapte vroeger niet waarom de sjoelschijven precies in rijen van dezelfde hoogte moesten worden gegroepeerd en waarom de rummikubstenen in keurige rijtjes moesten worden gelegd. Later begreep ik dat de orde en oog voor detail zorgen voor een keurig overzicht. De sjoelschijven mogen bij mij in ongelijke rijen liggen, bij rummikub speel ik met dezelfde precisie als hij.
In WWII bracht hij kranten rond. Iets wat de Duitsers hem niet in dank afnamen. Hiervoor werd hij gevangen gezet en mocht hij knijpers gaan maken. Alsof er geen betere werkzaamheden te verzinnen waren. Natuurlijk weigerde hij dit, niet alleen omdat knijpers maken een ambacht was wat niet-gildeleden niet mochten uitvoeren, ook omdat hij dit niet voor de vijand wilde doen. Ik vond deze verhalen altijd reuzespannend, hij vond (en vindt) dat je moest doen wat goed is. Bij de inval in Nederland was mijn opa zeventien. Wonder boven wonder werd hij niet in het kader van de Arbeitsinsatz naar Duitsland gestuurd.
In 2004 trouwde ik en mijn grootouders waren er bij. Hun eerste kleinkind trouwde. De trotsheid en blijdschap hierover deelden ze graag. De locatie vonden ze geweldig en ik herinner me de stevige handdruk bij de felicitatie en de wens die werd uitgesproken om dan ook maar snel voor nageslacht te zorgen.
Na de oorlog werkte hij bij Unilever, bij een van de werkmaatschappijen. Hij trouwde met de handschoen in Indonesië. Mijn oma heeft nog in een recordtijd van vijf dagen de reis van Nederland naar Indonesië gemaakt met het vliegtuig. Dat was een stuk sneller dan zes weken met de boot. Mijn moeder is daar geboren. Dat maakt mij een allochtoon, want een van mijn ouders is in het buitenland geboren. Door de geboorte van mijn broer werd hij op zijn vierenvijftigste opa.
Later woonde hij onder andere in Overschie, Amsterdam, en Capelle aan den IJssel. Ik logeerde vaak bij mijn grootouders. Ik mocht al als basisscholier alleen met de trein naar ze toe, op de trein in Lochem, overstappen in Zutphen, Apeldoorn en Utrecht om uiteindelijk op station Rotterdam Alexander uit te stappen. Alleen al deze wereldreis was een unieke belevenis. Bij het station stond mijn opa dan te wachten en we deden alleen maar leuke dingen. Ik heb de haven van Rotterdam gezien, weet hoe Blijdorp er vroeger uitzag (bijna tot op elke klinker), ken het Maritiem Museum en genoot van het uitzicht uit het appartement op de tiende verdieping. En natuurlijk was er altijd lekker eten.
Op zijn drieëntachtigste kreeg ik een dochter en werd hij overgrootvader. Het aantal achterkleinkinderen is inmiddels niet meer op een hand te tellen.
Vandaag is het tien-elf-twaalf en viert hij zijn negentigste verjaardag. Het is fantastisch om dit met de hele familie en zijn grote kennissenkring te kunnen vieren. Ik vind mijn opa geweldig.
Opa, gefeliciteerd.
Read article 90. Gefeliciteerd opa.»Marijn23.wordpress.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten